Vanachter mijn computer zie ik vanuit mijn ooghoeken iets bewegen buiten. Mijn camera ligt altijd onder handbereik, dus pak ik bijna automatisch mijn camera en richt mijn lens op een klein koolmeesje, dat bovenop de dichtgeklapte parasol zit te roepen om eten.

Even later fladdert hij naar het dakje boven de voordeur, waar hij een tijdje zit rond te kijken, en mij opeens in de gaten lijkt te hebben, om vervolgens weer richting de krentenboom te vliegen.

Wat zijn ze ongeleide projectieltjes, die kleine meesjes, maar ook de ouders. Ze fladderen de hele tuin door als hyperactieve vogeltjes.

Maar het lukt me gelukkig toch om een paar mooie plaatjes te schieten, ondanks het regenachtige weer.

Mooie vogeltjes zijn het, met hun zwarte koppies en mooie gele veertjes.